De grote blindheid: wat als België zijn toekomst niet voorbereidt?

Na dit eerste kwart eeuw, leven we in een tijdperk met een ontelbaar aantal verstoringen van diverse aard. Er is de ecologische dreiging waarvoor – laten we eerlijk zijn – weinig tot niets wordt gedaan ten voordele van ons materialistisch comfort, een gevaarlijke militaire context en desastreuze financiële realiteiten.

Ik focus me op deze laatste door twee vaststellingen te doen.

Ten eerste, onze samenleving vergrijst, en als de bevolking toeneemt, is dat meer door de stijging van de levensverwachting dan door geboortes. Dit leidt tot stijgende vergrijzingskosten terwijl de bijdragen van actieven dalen, in relatieve termen, zozeer zelfs dat de sociale bijdragen al lang niet meer volstaan om de financiering van de sociale uitgaven te garanderen.

Vervolgens is er de groeiende revolutie van artificiële intelligentie die ten goede zal komen aan kapitalisten eerder dan aan werknemers. Dat is eigen aan alle industriële revoluties, en aan innovatie die, in essentie, deflatoir is. Deze explosieve cocktail wordt genegeerd. Een blinde vlucht vooruit, leidend tot een ramp.

Wat doet deze regering om dit probleem te proberen oplossen? Ik weet het niet, maar het antwoord blijft stil, en we dwingen onze politieke keuzes in absurde budgettaire en militaire beperkingen in plaats van na te denken over de sociale en fiscale langetermijnvergelijking. Het politieke debat ontvouwt dus een grote visie voor de kleine dingen in plaats van andersom. Het is een struisvogelpolitiek, een suïcidale ontkenning.

In plaats van de koopkracht aan te tasten, die de economie stimuleert via binnenlandse consumptie, door verhogingen van btw, accijnzen en andere indexsprongen, is een echte fiscale hervorming nodig. Elke dag opnieuw ben ik er meer en meer zeker van dat we inkomsten moeten herglobaliseren en sociale uitkeringen moeten moduleren op basis van deze geherglobaliseerde inkomsten, met het risico, jawel, teleurstelling te creëren voor sommigen, maar ten voordele van het vermijden van een generatieconflict dat zich onvermijdelijk zal opdringen, temeer omdat de productiviteitswinsten (vooral gerelateerd aan artificiële intelligentie) worden opgevangen door bedrijven, en niet door werknemers, en dat België geenszins een competitiviteitsverlies lijdt. Zonder gedurfde hervorming is sociale implosie verzekerd.​